Angst en de volle maan

Ik werd geboren op aarde met een enorme angst voor de dood.

Ik herinner mij niet meer of er iets mis ging tijdens mijn geboorte en niemand kan

mij daar hier, in het nu, een antwoord op geven.

Toch is het het thema van mijn leven waar ik mij meester van mag maken.

Als klein kindje droomde ik over concentratiekampen, over vluchten, over neergeschoten worden, achtervolgd worden en de constante angst en onrust die dat meebracht.

Ik was ook bang van de oneindigheid. Als ik daar over nadacht gebeurde er vanalles in mijn lijfje.

Op mijn 14 jaar werd ik voor de eerste keer geopereerd onder volledige verdoving. Het duurde lang voor ik terug wakker werd.

Er vormde zich een patroon in mijn leven. Ik werd nog verschillende keren geopereerd en telkens moest ik langer blijven omdat ik moeilijk terug kwam, begon te bloeden, onderkoeld geraakte.

Ik wou blijkbaar één worden met de dood, de dood begrijpen, omarmen, liefhebben, maar er moesten vele stappen gezet worden.

Ik werd geconfronteerd met de dood van mijn eigen kind. Ik was toen 25 jaar.

Ik kreeg daar een uitnodiging om me met de dood te verzoenen, het grotere geheel te zien, mijn angst achter te laten zodat ik niet meer hoefde te leven op de laag van angst.

Want leven in angst bepaalt je beslissingen, wat je wel en niet aangaat in het leven. Angst belet je het leven te leven.

Op mijn 45 kreeg ik een doodervaring. Ik denk dat mijn Goddelijke zelf, mijn essentie zo hopeloos begon te worden, ha, ha.

De angst die ik toen heb gevoeld terwijl ik langzaam verdween van deze aarde was huge. Ik kan geen woord in het nederlands vinden.

Ik heb letterlijk mijn lijf een heel uur opgespannen om hier te kunnen blijven ofzo.

Nu zit ik sinds een dag of vier helemaal vast in mijn lichaam. Het is zo overgevoelig dat elke prikkel teveel is.

Ik ging naar de osteopaat en kreeg twee healings die ik nog volop aan het doorvoelen ben. Daarbij komt dat de energie van de volle maan al volop voelbaar is.

Ik begin te snappen dat de spanning van zeven jaar geleden en van sinds mijn geboorte nu wil erkend worden, gezien en losgelaten worden, in dankbaarheid.

Ik heb jaren in overlevingsmodus gezeten, bovenop mijn angst. De angst te ver weg gedrukt zodat mijn bewustzijn er niet meer aankon.

Wat zit er eigenlijk op angst? Een gecreëerd oordeel? Ja zeker. Het is zwak, het maakt je kwetsbaar. Volgens velen toch.

En laat ik het nu juist zo moedig en krachtig vinden om in kwetsbaarheid te durven gaan.

(Dat is één van de redenen waarom ik een vrouwencirkel begon.)

In mijn kwetsbaarheid gaan en mijn angsten aankijken brengt me steeds weer een stapje dichter bij mezelf, de liefde die ik ben.

Bedankt lief leven om mij al deze ervaringen te brengen in dit leven.

Het heeft mij geholpen om hier te geraken. Om mijn bewustzijn uit te breiden, om de liefde die ik ben steeds meer te kunnen leven.

In deze volle maan mag ik herboren worden.

Geboren worden zonder de angst om te sterven, in volle overgave en ontspanning.

Ik geef mijn lichaam nu de nodige rust en maak het klaar voor een prachtige geboorte.

Ik verwelkom mezelf op deze aarde.

En nu valt het mij binnen dat dit ook over een collectieve angst gaat in corona-tijd.

Waar zijn we toch zo bang voor dat een hele wereldbevolking zich laat inspuiten met iets waarvan we niet weten of het iets gezonds brengt voor ons lichaam?

En dat nu al bewijst dat het je niet weerbaar maakt.

Angst?

Iets om over na te denken.

Groetjes uit Nelesnest.