mijn goddelijke bestaan

Als kind stond ik enorm in bewondering voor mensen die zo in hun kracht stonden dat ze een verschil maakten. Martin Luther King, Fransiscus Van Assisi, ... en Jezus en later ook Maria Magdalena. Over Jezus vertelde ik aan vriendjes die hem niet kenden of toch niet op een liefdevolle manier.

Toen ik wat ouder werd kwam de vraag regelmatig bij mij op wat iemand zo sterk maakt dat hij/zij voor een volk zijn/haar leven geeft.

Nu kan ik daar alleen maar op antwoorden: als de liefde wint over de angst.

Op mijn 25ste stierf mijn tweede kindje. Ik was boos op Jezus, op God, en ook op mezelf.

Ik probeerde te overleven maar mijn innerlijke verbinding geraakte op de achtergrond.

Ik verweet mezelf en snapte niet wat de bedoeling kon zijn van zoveel pijn en verdriet.

Na een tijdje kwam dat stemmetje terug. Hoe kon ik terug verbinding maken met mijn innerlijke kracht?

Er zat een enorme angst, angst voor verlies, angst voor de dood en nog meer om echt te leven.

Nu kan ik voelen wat die angst met me deed en soms nog doet. Ze bevroor me en maakte me ziek. Zo ziek dat ik ook de dood in de ogen mocht kijken.

Ik begon een innerlijke tocht om beter te begrijpen, om gezonder, gelukkiger te worden.

Terug naar mijn essentie, de onvoorwaardelijke liefde die ik ben, mijn goddelijkheid. Zo voelt het nu. En dit heeft niks te maken met religie. Het is een kracht, een liefdesstroming

die maakt dat niks of niemand je nog tegenhoudt om voor de liefde te kiezen en te zien dat wij allemaal gelijk zijn, allemaal een deeltje van die goddelijke kern.

Dit doe ik met vallen en opstaan.

En als ik dan terugdenk aan mijn idolen van vroeger en aan mensen die nu nog steeds hun leven geven voor rechtvaardigheid en gelijkheid, dan geloof ik oprecht dat zij zich heel verbonden voelen, zich één voelen, de angst voorbij.

En dat zij de dood niet zien als een definitief einde maar als een overgang. Een herboren worden.

Ik wou een schuldige bij de dood van mijn zoontje, ik koos mezelf. Schuld en angst maakten dat ik me afsloot van mijn essentie.

En dat is wat schuld en angst doen, die verwijderen ons van onze verantwoordelijkheid, van onze missie hier op aarde.

Als je het op wereldvlak bekijkt blijft iedereen iedereen maar de schuld geven zodat oorlogen, klein en groot in stand worden gehouden. We houden ervan om een mening te hebben over alles wat er gebeurt buiten ons en verliezen de verantwoordelijkheid over wat binnen in ons gebeurt.

Als we heel eerlijk zijn doen we allemaal in onze kleine omgeving wat er op wereldgebied wordt gespiegeld. We liegen om bestwil, we zwijgen om bestwil, we wijzen naar anderen om bestwil, we roddelen over anderen om bestwil. We doen anderen pijn, we aanvaarden elkaar niet zoals we zijn, we hebben graag dat alles verloopt zoals we zelf willen,... En we denken dat we overal boven staan, vooral boven de natuur waar we zelf een deel van zijn.

We vervuilen onze essentie.

Als we nu eens met z'n allen elke dag even stil staan bij één ding in onze gedachten of in onze daden waar we eerder destructief dan liefdevol zijn. Zo worden we meer bewust waar onze angsten zitten, verdriet, kwaadheid,... en kunnen we evolueren naar de liefdevolle, krachtige, prachtige wezens die we zijn.

Opkuisen en liefst met een goe muziekske erbij en een paar swingende heupen.

Liefs,

Nele van Nelesnest