mijn lichaam mijn tempel

Mijn lichaam is mijn behuizing, mijn waardevolste bezit, mijn tempel.

Ooit in dit leven besefte ik dit niet. Het enige wat telde was slank en aantrekkelijk zijn.

Mijn lichaam moest beantwoorden aan allerlei eisen maar het besef dat mijn lichaam mijn liefde nodig had dat had ik niet.

Ik koos via de kinesitherapie opleiding onbewust een pad om mijn lichaam beter te leren kennen. Ik leerde heel veel dat wetenschappelijk onderbouwd was en zeker interessant.

Het was het prille begin van mijn weg naar meer bewust-zijn in mijn lichaam.

Toen ik een zwaar verlies kreeg te verwerken kwamen er lichamelijke klachten.

Ineens, zonder zogezegd aanwijsbare oorzaken.

Op een bepaalde manier droeg mijn lichaam mijn zielepijn en droeg ik de pijn van mijn lichaam. Ik en mijn lichaam waren op intieme wijze verbonden, droegen elkaars pijn (deze zin las ik enkele dagen geleden in het boek'Nefratete' en voelde zo herkenbaar).

En toen kwam er een moment dat het allemaal teveel werd en kreeg ik mijn doodservaring. Ik mocht hierboven de liefde en de kracht om te leven gaan halen.

De angst voor de dood was heel erg aanwezig geweest, heel voelbaar, maar bracht mij terug naar de liefde voor het leven.

Ik leerde stapje voor stapje hoe mijn lichaam alle onverwerkte emoties in zich droeg.

En hoe moeilijk het bleek om deze emoties nog te kunnen voelen. De blokkades hierdoor veroorzaakt brachten pijn en een disconnectie met mijn ziel.

Ik wist niet meer wie ik werkelijk was.

Mijn lichaam Mijn tempel had ik verwaarloosd zonder te beseffen dat dit gevolgen had.

Hoe meer ik mezelf leer kennen in al mijn facetten en mezelf leer liefhebben hoe vrolijker mijn lijf wordt.

Ik leer ook stilaan waar mijn grenzen liggen, wat goed voelt en wat niet, en daar is mijn lichaam heel blij mee.

Voor mij is de chaos, de pijn en de angst in deze coronatijd een hele grote spiegel voor de chaos, de pijn en de angst die we allen binnenin gecreëerd hebben. En dit kan op vele vlakken zijn.

Lieve mensen, het is tijd dat we die chaos, die pijn en die angst opruimen, dat er rust vanbinnen komt, zo kan er ook rust in onze buitenwereld komen.

Vraag hulp als het nodig is. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.

Het is misschien moeilijk te geloven maar als wij onvoorwaardelijk naar onszelf kunnen kijken door alles te erkennen en te omarmen kunnen wij ook onvoorwaardelijk naar de buitenwereld kijken en krijgen wij een wereld in liefde, in harmonie.

Ik kan mij ook niet voorstellen hoe het dan gaat zijn maar ik voel intuïtief dat er maar één weg is en dat is de weg van onvoorwaardelijke liefde.

Ga je lichaam eren, luister wat het je wil vertellen en je hebt een onvoorwaardelijk maatje voor het leven hier op aarde.

Dans, speel, bid, lach, zing, heb lief... en wees verwonderd

Liefs,

Vanuit Nelesnest