over grenzen zetten

Wie kent het gevoel?

Iemand beslist iets voor jou, vanuit goede bedoelingen, maar het voelt niet goed.

In eerste instantie laat je niks zien en ga je akkoord.

Toch blijft er iets knagen en lig je 's nachts wakker met een aantal vragen.

Is dit gebeuren wel belangrijk genoeg om op terug te komen? Overdrijf ik nou niet? Wat ga ik veroorzaken bij de desbetreffende persoon als ik hier mijn gevoel over uit? ...

Wat ben je gewoon te doen? Te zwijgen en te volgen en het gevoel te negeren? Ergens weg te stoppen? Of ga je de confrontatie aan?

Wel, ik was gewoon om voor de zogezegde goede vrede steeds te zwijgen. Ik overtuigde mezelf er altijd van dat het zo wel overwaaide. Dat het niet belangrijk genoeg was.

Ondertussen heb ik geleerd dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vond. Dat ik niet luisterde naar wat mijn zelf mij vertelde. Dat ik het altijd belangrijker vond dat de ander zich goed voelde (wat dat ook moge betekenen).

Vandaag heb ik nog maar eens geleerd wat het brengt als ik eerlijk ben tegenover mezelf. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de ander.

Ik heb duidelijk gecommuniceerd naar degene die over mijn grens was gegaan.

Vanuit mijn hart deelde ik wat er op mijn maag lag.

Dat er voor mij een beslissing werd gemaakt zonder mij daarover in te lichten.

En dat dat voelde alsof ik een koerswijziging maakte die ik niet wilde maken zonder mijn toestemming, zonder dat ik had mogen voelen of dat dat wel ok was voor mij.

Er was herkenning bij de betrokken persoon want eigenlijk was zij al een beetje voor een voldongen feit gezet door nog iemand anders en was zij in die energie meegegaan naar mij toe.

Wat heeft het nu gebracht? Het feit dat ik mijn grenzen heb beschermd en me eerlijk heb geuit?

Voor mij gaf het een gevoel van opluchting. De wrong in mijn maag en de verhaaltjes in mijn hoofd verdwenen.

En zeker zo belangrijk, de andere persoon gaf toe dat er eigenlijk bij haar ook een wrong zat, dat er ook onrust was. Dat ze besefte dat ze over mijn grens was gegaan en dat er ook over haar grens was gegaan. Dat ze zich in het nou gedreven voelde en er niet eerlijk over had gecommuniceerd.

Uiteindelijk waren we beiden opgelucht en kunnen we als goede vrienden verder gaan.

Als je ziet wat er allemaal kan blijven hangen, blijven zitten in je lijf als je je grenzen niet aangeeft, da's een heleboel afval die je beter niet meesleurt.

Leren je grenzen stellen is een daad van zelfliefde, jezelf vrij maken van drek die je niet hoeft mee te dragen. Jezelf de plaats in je lichaam gunnen om het licht te ontvangen zodat de liefde kan stromen.

En als de liefde binnen in jezelf kan stromen ga je schijnen.

En dat doe je voor je ganse omgeving.

Zie je hoe snel we het paradijs op aarde kunnen creëren als we onze eigen grenzen stellen en zo onze smurrie opkuisen?

Ik wel!

Liefs vanuit Nelesnest.