Over zelfkastijding en zelfrespect.

Momenteel ga ik door een heftige periode. Ik heb 2 weken hevige pijn ter hoogte van mijn borstbeen, ribben en schouderblad.

Een week geleden kreeg ik het woord 'zelfkastijding' door in mijn slaap. Doordat de pijn al mijn aandacht opslorpte kon ik moeilijk gaan voelen wat dit woord mij bracht. Mijn focus geraakte er niet bij.

Totdat ik deze morgen luisterde naar een interview.

Bam, er wordt mij weer van alles duidelijk.

De eerste vraag die bij mij binnenkomt is 'hoe staat het eigenlijk met mijn zelfrespect'?

Als dochter, als moeder, als vrouw, als echtgenote, als vriendin...?

Zoals velen onder jullie weten ga ik een bewuste weg naar meer zelfliefde waar respect op de eerste plaats staat.

Vandaag ga ik helemaal in mijn kwetsbaarheid en durf ik te zeggen dat mijn zelfrespect nog regelmatig te wensen overlaat.

Ik geef mezelf hiervoor niet op mijn kop maar ik erken het.

Alleen al het feit dat ik sinds zes jaar niet meer werk zoals de maatschappij dat voorschrijft.

Ik voel dat ik hier nog niet helemaal in vrede mee ben. Terwijl ik de gelukkigste vrouw van de wereld zou moeten zijn met de vrijheid die ik krijg!

Het is precies of het is niet voldoende om gewoon te zijn. Een stukje voelt zich nog steeds schuldig. Zelfkastijding?

Vandaag voel ik hoe sterk de invloed van mijn voorouders, die ik zelf koos, hierin is. Hoe ik vasthang, ik zie het visueel met koorden, aan de gewoontes en ideeën, overtuigingen van mijn voorouders.

Het is er ingepompt als kind, in dit leven, dat studeren en een goeie job hebben basis is van een gelukkig leven. Dit is geen beschuldiging maar een bewustwording.

Sinds zes jaar vecht ik met mezelf om deze overtuigingen los te laten.

Dat respect en liefde voor mezelf niet wordt gekregen door te volgen in de rij. Maar ook niet door steeds te wachten op bevestiging van de buitenwereld.

Het gevecht stopt nu. Ik meen het. Ik word hier zo moe van en mijn lijf geraakt helemaal overstresst. Daar zit voor mij de zelfkastijding. Mezelf niet het respect, de liefde geven in wie ik ben.

En waar haal ik de overtuiging dat ik mezelf moet kastijden?

Misschien uit ervaringen in opvoeding, school, kerk? Om nog te zwijgen over ervaringen in vorige levens.

Omdat ik nooit leerde goed voor mezelf te zorgen, leerde voelen wat mij gelukkig maakte en dat dat belangrijk was voor de rest van mijn leven. Ik leerde niet dat ik mocht trouw blijven aan mezelf. Alleen door flink te luisteren naar wat de ander zei en blindelings volgen werd ik beloond.

En daar ontstond de zelfkastijding. Liever geliefd door de ander dan door mezelf. En dit zorgde voor gevoelloosheid en zero contact met mezelf.

Een voorbeeld: Waarom ben of was ik ervan overtuigd dat ik als goede moeder mezelf moest wegcijferen voor man en kinderen? Dat ik mezelf moest verloochenen? Dat mijn gevoelens niet belangrijk meer waren?

Dat ik niet meer op de eerste plaats stond voor mezelf?

Misschien dacht ik dat dat onvoorwaardelijke liefde was?

Of aapte ik gewoon na wat ik had gezien bij mijn eigen moeder?

Ok, ik ga op onderzoek uit. Waar schuilt nog zelfkastijding en welke overtuigingen hierrond mag ik loslaten en herprogrammeren.

Ik beloof vanaf nu trouw aan mezelf in ieder moment.

Dat is de enige weg hier op aarde om gelukkig te zijn en vrij van zelfkastijding.

Geloof het of niet maar tijdens dit schrijven verzacht mijn pijn, ik voel verandering.

En dit is voor mij een teken dat dit schrijven klopt voor mij, dat schrijven vanuit mijn kwetsbaarheid een deel is van mijn geluk.

Veel liefs vanuit Nelesnest.